مبنای مسئولیت مدنی ناشی از محصولات غذایی اصلاح‌شدۀ ژنتیکی (تراریخته) (مطالعۀ تطبیقی در حقوق ایران و اسناد بین‌المللی)

یکی از پاسخ‏ها به نیاز روزافزون مواد غذایی جامعۀ جهانی، تولید محصولات تراریخته است. استفاده از این محصولات و گسترش آن، باوجود مزایا و منافعش، چالش‏ها و مسائلی را نیز به‌همراه دارد. ویژگی منحصربه‌فرد این نوع از محصولات و آثار زیست‌محیطی و انسانی آن، اهمیت بحث در این زمینه را دوچندان کرده است. از چالش‏های حقوقی در این زمینه، تعیین مبنای مسئولیت مدنی ناشی از این محصولات است که اختلاف‌نظرهایی نیز دراسناد بین‌المللی و نظام‏های حقوقی به دنبال داشته است. از اسناد بین‏المللی موجود می‏توان به پروتکل ایمنی_ ‏زیستی کارتاهنا اشاره کرد که ایران در سال 1382ش به‌‌طور رسمی به آن ملحق شده، و نیز پروتکل الحاقی ناگویا_ کوالالامپور که در خصوص مسئولیت مدنی ناشی از این نوع محصولات تدوین گردیده است. در این نوشته، با توجه به تعیین نشدن تکلیف صریح مقررات داخلی، تلاش شده است ضمن یافتن مبنای متناسب با حقوق ایران، وضعیت این مسئله در اسناد بین‌المللی مرتبط معرفی شود. با بررسی اسناد بین‏المللی و دیدگاه‌های مختلف در حقوق ایران به‌نظر می‏رسد که مسئولیت محض، مبنایی متناسب با حقوق ایران و اسناد بین‌المللی باشد.